Istanbul

വാരാണസി; അപഥസഞ്ചാരങ്ങളുടെ നിഴലുകള്‍ ചിത്തഭ്രമമാസ്വദിക്കുന്ന നഗരം.
കാറ്റും കരിമ്പനയോലകളും ഖസാക്കില്‍ നിന്നും പാറി വരുന്ന ഇതിഹാസത്തിന്റെ മണമുള്ള എട്ടുകാലിവലകളും നെഞ്ചേറ്റുന്ന പാലക്കാട്.
അറബിക്കടലിന്റെ മനോഹരിയായ റാണി, കൊച്ചി.
കേരളത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ, സാമൂഹിക, സാഹിത്യ മേഖലകള്‍ കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന നഗരം, കോഴിക്കോട്.
വളരെ സമ്പന്നമായ വിദ്യാഭ്യാസം,
ചിന്തോദ്ദീപകമായ രചനകള്‍.
ബ്ലോഗിന്റെ പേരിനോട് തികച്ചും നീതി പുലര്‍ത്തുന്നവ.....

 

It was as if I was seeing myself for the first time! As I stood in front of the mirror, admiring myself, I caressed my magnificent black beard and glanced at the beauty of my golden colored skin. I had bought a Turkish cap last week from Osman; the clothier and I was going to wear it for the first time. Just then, Gulben, my beautiful wife entered. She had a glass of red cherry sherbet in her hands which I had ordered her to fetch. She looked even more beautiful in the slight ray of sunlight that hit the room. Her red veil though, hid her perfect face.

Ohh yeah…

Pranav Varma is a student, doing his 11th standard in Loyola School, Thiruvanathapuram. He takes a lot of interest in quizzing and science, loves reading Richard Feyman's books. He blogs at 'www.varmapranav.wordpress.com' and is named Nellikka. Here is an article from his blog, titled Ohh yeah...

Ohh yeah...

“What will I do man??”
“When will you start studying?”
“After an hour!! What about u??”
“Me too..”
“Gotta go.. Somebody is callin in my mobile” [Although nobody was calling!!]

Nobody was calling.. I just wanted 2 be free from Hindi freaking exam thoughts..[I didn't want to get pissed off imagining the results]
Soon I went out from my home 4 a relief… When I reached home my mother told that samir called me and told that there will be no school tomorrow..
Instead of calling him I called Viju.. [as he knows probably all current affairs happening in my school]
I asked him “what hapened??Why there is no school tomorrow??”
He replied” Our secretary sir [Gopalaraman Sir] had passed away due to heart failure!!”
“Ohh.. what happened?”
“Heart failure.. I think so”
“How much did he age??”
“Almost 90″
I was thinking “What the hell dude?? Working still in 90 years.. Man this person is a workaholic”
I asked “Will there be school tomorrow?
“nope”
I thanked god many times before he finished the conversation… I didn’t listen to what he said after..
I was feeling very happy..[not due 2 the death of gopalaraman sir]
“Ohh yeah..I have to rock this evening!!”
Logged into facebook..and had a chat with Mr.Anirudh Sanjeev a Programmer cum Blogger..

I almost enjoyed every moment of that evening!!
When I went to bed :
“Ohh man… Maths exam on Friday  .. will get really pissed!!!!!!”

തീവണ്ടിപ്പാളങ്ങൾ കൂട്ടി മുട്ടുന്നിടത്തേക്ക്........

ദിലീപ്‌ : വീട് പട്ടാമ്പി ,പാലക്കാട് ജില്ല !!! CUSATലെ btech  വിദ്യാര്‍ഥിയാണ്. 

മത്താപ്പ് എന്ന ബൂലോക സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ അധിപന്‍ കൂടിയാണ്  ഈ ടിയാന്‍ !!.ഊഷ്മളമായി വരികള്‍ കൊണ്ട്  കവിതകളെ വേറൊരു തലത്തിലെത്തിക്കാന്‍പ്രത്യേക കഴിവുണ്ട് ഈ കവിക്ക്‌  




തീവണ്ടിപ്പാളങ്ങൾ കൂട്ടി മുട്ടുന്നിടത്തേക്ക്........ 

വല്ലാതെ തല വേദനിക്കുന്നു. തീവണ്ടിക്ക് ഇന്നു 
കുലുക്കം കൂടിയ പോലെ.

കൂട്ടിനു നശിച്ച കുറേ ശബ്ദങ്ങളും......
തീവണ്ടിയുടെ ഈ ശബ്ദം പിന്നിലേക്കൊന്നു തിരിഞ്ഞു നോക്കാൻ പറയുന്ന പോലെ,
കളഞ്ഞിട്ടു പോന്ന ഉമ്മറക്കോലായും,
വലിച്ചടച്ച വാതിൽ‌പ്പാളികളും, ചാരു കസേരയും, നാലുകെട്ടും, കൂട്ടിവച്ച് കൂട്ടിവച്ച് കുട്ടിക്കളി മാറിയപ്പോൾ എറിഞ്ഞു കളഞ്ഞ കുന്നിക്കുരുക്കളും,
 വലിച്ചെറിഞ്ഞും പൊട്ടിച്ചും കളഞ്ഞ എനിക്കു പ്രിയപ്പെട്ടവയെല്ലാം,
കാണാത്ത ചരടുകൊണ്ട് എന്നെ കെട്ടിയിട്ട പോലെ.....

വീടിന്റെ കിഴക്കേ അതിരിലും തീവണ്ടിപ്പാളമാണ്.
ഒരിക്കലും മുട്ടാതെ നീണ്ടു കിടക്കുന്ന ജീവിതത്തിന്റെ രണ്ടറ്റങ്ങൾ.....


ഇന്നേക്ക് പതിന്നാലു ദിവസമാകുന്നു വീട്ടിൽ നിന്നു പോന്നിട്ട് അല്ലേ....
അതെ
മടക്കം?????
അറിയില്ല; അല്ല, ഉണ്ടാകില്ല.
എന്തു പറ്റി????????


വഴിനീളെ മഴയുണ്ടായിരുന്നു
കറുത്ത മാനത്തു നിന്നും കുടീയിറക്കപ്പെട്ട അഭയാർത്ഥിക്കൂട്ടങ്ങൾ...
ബസ്സിന്റെ  സൈഡ് സീറ്റിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ
നെറുകിൽ അമ്മയുടെ കണ്ണുനീർ വീണ പോലെ....
ഇന്നും അമ്മയേപ്പറ്റിയുള്ള ഓർമ അതാണ്.
മങ്ങിയ ഓർമ്മകൾക്കു വെള്ളമൊഴിക്കുന്ന രണ്ടു കണ്ണുകൾ......
ഇതു വരെ ഒരിക്കലും അവയൊന്നൊപ്പാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല......
സൌകര്യപൂർവം മറക്കുകയായിരുന്നു അവയിലെ ചൂടും വേദനയും.


അച്ഛൻ എന്നും ഒരു മങ്ങിയ ചിത്രമായിരുന്നു മനസ്സിൽ.
ഒരിക്കലെങ്കിലും കാണണമെന്നു തോന്നിയിട്ടുണ്ടാകില്ല പരസ്പരം..... 
മങ്ങാതെ കിടക്കുന്നത് ചില വാക്കുകളാണ്......
“ഇതെന്റെ വീടാണ്; ഇറങ്ങിപ്പോടാ ഇവിടെ നിന്ന്........”


അമ്മയിപ്പോഴും നോക്കിയിരിക്കുന്നുണ്ടാകും.
തിരിച്ചു വിളിക്കാൻ,
ഒരു ഉരുള ചോറു വാരിത്തരാൻ
എന്റെ മോനേ എന്നു വിളിച്ചു ചേർത്തു പിടിക്കാൻ......


ഇല്ല; ഇനി ഒരു തിരിച്ചു പോക്കില്ല.
എല്ലാ കെട്ടുകളും പൊട്ടുന്ന ശബ്ദം കേട്ടാണിറങ്ങിയത്....
അപ്പോഴും സൌകര്യപൂർവം അമ്മയെ മറന്നു കൊണ്ട്......


തീവണ്ടിയുടെ ശബ്ദം ഇപ്പോൾ സുഖകരമാണ്.
മണി കിലുങ്ങുന്ന പോലെ.....
ഒട്ടും കുലുക്കമില്ല.....
ഇവിടത്തെ ഈ ദുഷിച്ച ഗന്ധമാണു സഹിക്കാൻ പറ്റാത്തത്....
തീവണ്ടിയിൽ നിന്നു വീണാൽ മരിക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞതാരാണ്????....
“അമ്മ“


തെക്കേ പറമ്പിലെ മൂവാണ്ടൻ മാവു വീഴുന്നു......
ഒരു മുഴുവൻ വാഴയിലയുടെ ഒരരുക്കിലേക്കില്ലാത്ത എന്നെ ദഹിപ്പിക്കാൻ.....
എന്റെ കൂടെ എനിക്കു പ്രിയപ്പെട്ട പലതും....... 

സമയമായി
കരച്ചിലിന്റെ ശബ്ദം കൂടി.....
അമ്മ മാത്രം ഇപ്പോഴും , തുള്ളി പോലും പെയ്യാതെ, മൂടിക്കെട്ടി.......


അച്ചനെ മാത്രം കണ്ടില്ല ഉമ്മറത്തെങ്ങും.
മകൻ തീവണ്ടിയിൽ നിന്നു വലിച്ചെറിഞ്ഞുടച്ച സ്വപ്നങ്ങളുടെ പൊട്ടുകൾ പെറുക്കുകയാകും....
ഒരിക്കലും കാണിക്കാത്ത സ്നേഹതിൽ മുക്കി അവയൊന്നൊട്ടിച്ചു വെക്കാൻ.
ആ കൊച്ചു കണ്ണാടിത്തുണ്ടുകളിൽ ഒന്നു മുഖം നോക്കാൻ......

പോവുകയാണു ഞാൻ. പച്ചമണ്ണിൽ വച്ച മാവിൻ വിറകിനു മുകളിലൂടെ.
വെന്തു പൊള്ളുന്ന മണ്ണും മനസ്സുമുപേക്ഷിച്ച്.....
ഒരു വലിയ തീവണ്ടിയിൽ, മനസ്സോളമെത്തുന്ന തീവണ്ടിപ്പാളത്തിലൂടെ,
അവ കൂട്ടി മുട്ടുന്നിടത്തേക്ക്.........

ഗൗരീശങ്കരം

കോഴിക്കോട് സ്വദേശിയായ റസിമാന്റെ  ഒരു ചെറു കഥയാണ് ഈ ആഴ്ചത്തെ പോസ്റ്റ്‌  .  ജില്ലാ തലത്തിലും രാജ്യാന്തര തലത്തിലും ശാസ്ത്രത്തിലും, സാഹിത്യത്തിലും, പ്രശ്നോതരിയിലും ധാരാളം സമ്മാനങ്ങള്‍ നേടിയിട്ടുണ്ട് .    വായന , വിക്കിപീഡിയ എഡിറ്റിങ്ങ്, പ്രൊജക്റ്റുകള്‍ എന്നിവയാണ് മറ്റ് ‍ പ്രധാന വിനോദങ്ങള്‍ . മാധ്യമം ദിനപത്രത്തില്‍ പ്രസിധീകരിക്കപെട്ട റസിമാന്റെ  ഈ ചെറുകഥ വായിച്ചു നോക്കു ....

ഗൗരീശങ്കരം

അച്ഛന്‍ വീണ്ടും നാടുവിട്ടെന്ന് മനസ്സിലായി.
രാവിലെ വീട്ടില്‍ കാണാഞ്ഞപ്പോഴേ സംശയം തോന്നിയതാണ്. ഇങ്ങനെയൊരു പദ്ധതി മനസ്സിലില്ലെങ്കില്‍ എന്നോട് പറയാതെ എവിടേക്കും പോവുക പതിവില്ല. കാലങ്ങളായി അടഞ്ഞുകിടന്ന ഏതോ പെട്ടിയില്‍ നിന്നെടുത്ത മുഷിഞ്ഞൊരു സാരിയുടുത്ത് അമ്മ നില്‍ക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ ഉറപ്പായി.
ഇതുവരെ അച്ഛന്‍ എന്നെ തല്ലിയിട്ടില്ല. പക്ഷെ ഇതിന് ഒരു ദിവസം അച്ഛന്റെ കരണത്തൊന്ന് പൊട്ടിക്കണം.
ചായയെടുത്ത് കോലായിലേക്ക് വന്നപ്പോള്‍ അമ്മ പ്രത്യേകിച്ചൊരു ഭാവമാറ്റവുമില്ലാതെ പത്രം വായിച്ചിരിക്കുകയാണ്. സന്ധ്യ മുഖം വീര്‍പ്പിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ട്. അച്ഛന്‍ വീണ്ടും നാടുവിട്ടുപോയോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അമ്മ തലകുലുക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.
അച്ഛനെക്കുറിച്ചുള്ള ആദ്യത്തെ ഓര്‍മ്മ തന്നെ ഇതുപോലൊരു സഞ്ചാരം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചുവരുന്നതാണ്. പെട്ടിയുമെടുത്ത് കയറിവന്ന് അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഉമ്മവയ്ക്കുന്നു. പിന്നെ എന്നെയും.
എപ്പോള്‍ തിരിച്ചുവരും?
അമ്മ എന്നെയൊന്ന് നോക്കി. ഒന്നുരണ്ടാഴ്ച. കൂടിപ്പോയാല്‍ കുറച്ച് മാസങ്ങള്‍. എന്തുവന്നാലും ഒരു വര്‍ഷത്തിനുള്ളില്‍ തിരിച്ചുവരും.
വന്നില്ലെങ്കില്‍?
മരിച്ചുപോയി, അത്രയേ ഉള്ളൂ.
ഓരോ യാത്രയും ഒരുപോലെ അപ്രതീക്ഷിതമായിരുന്നു. ഓരോ തിരിച്ചുവരവും അത്രതന്നെ ആവര്‍ത്തനവിരസത നിറഞ്ഞതും. നിനച്ചിരിക്കാതെ കൈയില്‍ ഒരു പെട്ടിയുമായി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഗേറ്റ് തുറന്നുവരുന്നു. അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിക്കുന്നു, പിന്നെ എന്നെയും സന്ധ്യയെയും.
അച്ഛന്‍ പോയതുകൊണ്ട് അമ്മ ദുഃഖിച്ചിരിക്കുന്നത് ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ല. തിരിച്ചുവരുമ്പോള്‍ പോയതിന്റെ പേരില്‍ വഴക്കുണ്ടാക്കുന്നതും കണ്ടിട്ടില്ല. അല്ല, അവര്‍ തമ്മില്‍ വഴക്കുണ്ടാക്കുന്നതേ കണ്ടിട്ടില്ല. കൂട്ടുകാരെപ്പോലെയാണ് അച്ഛനും അമ്മയും ജീവിക്കാറുള്ളത്. പ്രണയവിവാഹമായിരുന്നെന്ന് പറഞ്ഞുകേട്ടിട്ടുണ്ട് – ചോദിക്കാന്‍ ഇതുവരെ പറ്റിയിട്ടില്ല. ഞങ്ങളോടും അച്ഛന്‍ കൂട്ടുകാരെപ്പോലെത്തന്നെയാണ്. ഇങ്ങനെയൊരു ജീവിതത്തിന് പ്രത്യേകിച്ചൊരു കാരണവുമില്ലാതെ പൊടുന്നനെയൊരു അര്‍ദ്ധവിരാമമിട്ടുകൊണ്ട് അച്ഛന്‍ ഇറങ്ങിപ്പോകുന്നു. കുറച്ചുകാലത്തിനുശേഷം നിര്‍ത്തിയിടത്തുവച്ച് തുടരുന്നു.
അമ്മയോട് അച്ഛന്‍ വല്ലതും സംസാരിച്ചിരുന്നോ?
ഇല്ല.
എവിടേക്കാണ് പോയതെന്ന്…?
എനിക്കറിയില്ല.
പോലീസില്‍ അറിയിക്കണ്ട എന്നുതന്നെയാണോ?
എത്ര തവണ കഴിഞ്ഞതാ മോനേ ഈ സംഭാഷണം? ഇനിയും വേണോ?
അമ്മ പോലീസില്‍ അറിയിക്കാന്‍ സമ്മതിക്കില്ല. അച്ഛന് മാനസികരോഗമൊന്നുമില്ലെന്നും അങ്ങനത്തെയൊരാള്‍ സ്വന്തം ഇഷ്ടപ്രകാരം കുറച്ചുകാലത്തേക്ക് യാത്ര പോയാല്‍ വേട്ടയാടേണ്ട ആവശ്യമില്ല എന്നാണ് അമ്മയുടെ പക്ഷം. ഇതിനുമുമ്പ് അച്ഛന്‍ തിരിച്ചുവന്നത് മൂന്നാലു മാസം മുമ്പാണ്. ഒന്നുരണ്ടാഴ്ചയേ ഉള്ളായിരുന്നു സഞ്ചാരം. ഒരു തവണ മൂന്നുമാസം വരെ അജ്ഞാതവാസം നീണ്ടുന്നിന്നതായി ഓര്‍ക്കുന്നുണ്ട്.
അതിലും കൂടുതലുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് അമ്മാവന്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ആദ്യത്തെ തവണ. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് രണ്ടുമാസം കഴിഞ്ഞ് നാടുവിട്ട അച്ഛന്‍ കാടാറുമാസം തീര്‍ത്തിട്ടേ തിരിച്ചുവന്നുള്ളൂ. അപ്പോഴും അമ്മയ്ക് അങ്കലാപ്പില്ലായിരുന്നു.
അച്ഛനെ അമ്മയ്ക്കേ അറിയൂ. അമ്മയ്ക്ക് എല്ലാം അറിയാമെങ്കില്‍ ഞങ്ങളില്‍ നിന്നെങ്കിലും മറച്ചുവയ്ക്കാതിരുന്നുകൂടേ?
അമ്മേ, ഞങ്ങളോടെങ്കിലും ഒന്ന് പറഞ്ഞൂടേ അച്ഛന്‍ എന്തിനാ പോയതെന്ന്?
സന്ധ്യ കോളേജിലേക്കിറങ്ങി. അമ്മ ജോലിക്കും.
അമ്മേ, ഇതിട്ടോണ്ടോ?
ഉം
അച്ഛന്‍ പോയതിന് ദുഃഖം ആചരിക്കണമെന്നുണ്ടെങ്കില്‍ നാട്ടുകാരെ അറിയിച്ചുവേണോ?
പത്തിരുപത്തഞ്ച് വയസ്സായല്ലോ. ഇഷ്ടമില്ലാത്ത ചോദ്യം നിര്‍ത്തണമെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനുള്ള വകതിരിവായിട്ടില്ല?
ഇന്ന് ഞാന്‍ വീട്ടിലിരിക്കുകയാണ്. എനിക്കു വയ്യ ആരോ എഴുതുന്ന ഈ നാടകത്തിലെ വേഷം വീണ്ടും വീണ്ടും ആടാന്‍. മുറിയിലേക്ക് പോയപ്പോള്‍ മേശപ്പുറത്തൊരു കത്ത്.
ഒരു വരി.
ഞാന്‍ പോകുന്നു – ഗൗരി.
അത്രയേ ഉള്ളൂ.
അച്ഛന് പിന്നാലെ അമ്മ കൂടി പോകാത്ത കുറവേ ഉള്ളൂ. പോട്ടെ. സന്ധ്യേ, നിനക്ക് വേണമെങ്കില്‍ നീയും പൊയ്ക്കോ. പിന്തുടരാന്‍ എനിക്ക് വയ്യ. ഞാനീ കൂട്ടില്‍ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്ന് ഭ്രാന്തെടുത്തോളാം.
ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിക്കാനിരുന്നു. സാധാരണ അമ്മ ഉച്ചയാകുമ്പോഴേക്ക് വീട്ടിലെത്തുന്നതാണ്. ഇന്ന് വരില്ലല്ലോ.
കോളിങ്ങ് ബെല്‍. അമ്മ.
കത്തെടുത്തു കൊടുത്തു. ചോദ്യരൂപേണ അമ്മയെ നോക്കിയപ്പോള്‍ അമ്മ ചിരിച്ചു.
മോനേ, എന്നെ നീ എത്ര കാലമായി അറിയും?
…
ഇതെഴുതിയത് ഞാനാണോ?
എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. കത്തെഴുതിയിരിക്കുന്നത് അച്ഛനാണ്. ഇരുട്ടില്‍ നിന്ന് കൂടുതല്‍ ഇരുട്ടിലേക്ക്. എല്ലാവര്‍ക്കും എന്നെത്തന്നെ കരുവാക്കി ചതുരംഗം കളിക്കണോ?
അമ്മ എന്നെ കസേരയിലിരുത്തി നെറ്റിയില്‍ ഉമ്മവെച്ച് പതിയെ സംസാരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
അച്ഛന്‍ ഇതെഴുതിയത് എനിക്ക് വായിക്കാനാണ്, ഞാനാണത് ഇവിടെ കൊണ്ടുവച്ചത്.
എനിക്ക് നിന്റെ അച്ഛനെ കുട്ടിക്കാലം മുതലേ അറിയാമായിരുന്നു. ശങ്കരേട്ടനെ ഞാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെടാനുള്ള ഒരു കാരണം ശങ്കരേട്ടന്‍ എന്നെപ്പോലെയായിരുന്നു എന്നതാണ്. ശങ്കരേട്ടന്റെ ഉള്ളില്‍ എന്നും ഒരു ഗൗരി ഉണ്ടായിരുന്നു. നിങ്ങളെയും ഒരമ്മയെപ്പോലെയാണ് അച്ഛന്‍ സ്നേഹിച്ചത്. ഒരിക്കല്‍ മാത്രമേ ശങ്കരേട്ടനെക്കുറിച്ചുള്ള എന്റെ കണക്കുകൂട്ടല്‍ തെറ്റിയിട്ടുള്ളൂ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉള്ളിലെ ഗൗരി ഞാന്‍ കരുതിയതിലുമേറെ ശക്തയായിരുന്നു. വിവാഹരാത്രിയില്‍ ശങ്കരേട്ടന്‍ സാരിയുടുത്തുനില്‍ക്കുന്നതാണ് ഞാന്‍ കണ്ടത്. എന്നെക്കാള്‍ സുന്ദരിയായിരുന്നു. ഞങ്ങള്‍ കുറേനേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു. ശങ്കരേട്ടന് ഗൗരിയായി ജീവിക്കാന്‍ അടങ്ങാത്ത ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നു. വീട്ടിനകത്ത് സാരിയുടുത്തിരിക്കുന്നതില്‍ ഒതുങ്ങാതെ പുറംലോകത്ത് ഒരു സ്ത്രീയായി എല്ലാ അര്‍ത്ഥത്തിലും…
വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് കുറച്ചുകാലമായപ്പോഴേക്ക് ഈ ആഗ്രഹം അദ്ദേഹത്തെ വല്ലാതെ വിഷമിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങി, ഒരു സ്ത്രീയുടെ കൂടെ ജീവിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയതിനാലാകാം. ആഗ്രഹങ്ങളെ ഇല്ലാതാക്കാന്‍ സാധിക്കുന്നില്ലെങ്കില്‍ അവ പൂര്‍ത്തീകരിക്കുകയേ വഴിയുള്ളല്ലോ. മറ്റെവിടെയെങ്കിലും പോയി കുറച്ചുകാലം എന്റെ ജീവിതം ജീവിക്കാന്‍ ഞാനാണ് ആവശ്യപ്പെട്ടത്. എന്റെ വസ്ത്രങ്ങളെല്ലാമെടുത്ത് ഒരു വഴിക്ക് പോയി. എങ്ങോട്ടെന്ന് ചോദിച്ചില്ല. കുറച്ചുകാലം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചുവന്നു. എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കുറേ കരഞ്ഞു. പോകാനനുവദിച്ചതിന് കുറേ നന്ദിയും പറഞ്ഞു. പിന്നെയും ഇടയ്ക്കിടക്ക് പോകും. എനിക്ക് സന്തോഷമേയുള്ളൂ. ഭര്‍ത്താവിന്റെ ഒരാഗ്രഹം സാധിച്ചുകൊടുക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ലെങ്കില്‍ ഭാര്യയാണെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടെന്താ കാര്യം? ശങ്കരേട്ടനെ ഇങ്ങനെ ഗൗരിയായി മാറാനനുവദിച്ചിരുന്നില്ലെങ്കില്‍ ഒരുപക്ഷെ നമുക്ക് ഇത്ര സന്തോഷമായി ജീവിക്കാനും സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല.
കുറച്ചുനേരം എനിക്കൊന്നും പറയാന്‍ പറ്റിയില്ല
അമ്മേ, അമ്മയ്ക്കെങ്ങനെ അച്ഛനെ ഇങ്ങനെ ജീവിക്കാന്‍ വിടാന്‍ സാധിച്ചു?
അതല്ലേ ഇത്ര വിശദമായി പറഞ്ഞത്?
അച്ഛന്‍ തിരിച്ചുവരേണ്ടെന്ന് തീരുമാനിച്ചാല്‍?
ആ പേടി എനിക്കില്ല. ഉള്ളിലെ ഗൗരിയെക്കാള്‍ ശങ്കരേട്ടന്‍ സ്നേഹിക്കുന്നത് ഈ ഗൗരിയെയാണെന്ന് എനിക്കറിയാം. പിന്നെ ഒരമ്മയ്ക്ക് എത്ര കാലം മക്കളില്‍ നിന്ന് അകന്നുകഴിയാന്‍ സാധിക്കും?
ഇത്രയും കാലം ഞങ്ങളോടൊന്നും പറയാതിരുന്നത്…
അറിയാതിരിക്കുന്നതാണ് നിങ്ങള്‍ക്ക് നല്ലതെന്നു തോന്നി. ഇപ്പോഴും സന്ധ്യയെ അറിയിക്കാന്‍ ഉദ്ദേശ്യമില്ല. നീയും പറയരുത്.
പിന്നെ ഇപ്പോഴെന്താ എന്നോടു മാത്രം പറയാന്‍?
അമ്മ ചിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പേടിയാണ് തോന്നുന്നത്.
മോനേ, അച്ഛനെ മാത്രമല്ല നിന്നെയും എനിക്ക് നന്നായറിയാം. അമ്മ സഞ്ചിയില്‍ നിന്ന് ഒരു പാക്കറ്റെടുത്തു തന്നു. മോനേ, നീയിതുടുത്ത് നില്‍ക്കുന്നത് എനിക്കൊന്നു കാണണം.
കണ്ണാടിക്കുമുമ്പില്‍ സാരിയുടുത്ത് നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ അമ്മയായിരുന്നു മനസ്സിലാകെ. ഞാനും ഒരു ഗൗരിയെ കാത്തിരിക്കുകയാണ്.

Careful, kid

Adeeba Fathima is a final year engineering student at Govt. Engineering College, Kozhikode. She maintains a blog titled The Last Page to scribble down her thoughts and poetry. Here is a poem from her blog

Careful, kid

Careful, kid

they carry knives in their words

And thoughts, Not until the droplets

Are seen dripping,

Not until the pain from the wound

shoots up,

when you still stand puzzled

how the grey skies, suddenly

went dark ,and turned scary,

the steel be felt inside the heart

Careful, that

they call themselves friends.

മുട്ടായി മരം

ഞങ്ങളുടെ കൊച്ചുകൂട്ടുകാരി ചിരുതക്കുട്ടിയുടെ അതി മനോഹരമായ ഗദ്യ കവിതയാണ് മുട്ടായി മരം. ചെറു പ്രായത്തിലേ ചിരുതക്കുട്ടിയുടെ ചിന്തകള്‍ കൊണ്ട് ബൂലോകത്തില്‍ ശ്രദ്ധേയമായ സ്ഥാനം നേടിയ ചിരുതക്കുട്ടി എന്ന കവിത തിരുവനന്തപുരത്ത് ഒന്‍പതാം ക്ലാസ്സ്‌ വിദ്യാര്‍ഥിനിയാണ്. .കാക്കക്കൂടിലെ മിണ്ടാപ്പൂച്ച കാവ്യയുടെ ഈ കുഞ്ഞനിയത്തി രചിച്ച മുട്ടായി മരം ആസ്വദിക്കുക... ..

മുട്ടായി മരം

മാരിപ്പീടികയിലെ
ഒരെടുപ്പുള്ള പാത്രത്തില്‍
തിങ്ങിഞ്ഞെരുങ്ങിക്കഴിയുകയായിരുന്നു

പത്തിരുപതു മുട്ടായികള്‍...
ഹരിതക്ക് സന്തോഷമായി...
തന്റെ വീട്ടില്‍ കുടുക്ക പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്നു...
ഹരിത പണ്ടേ പറഞ്ഞിരുന്നു
ഈ കുടുക്ക പോട്ടിക്കുമ്പോള്‍
ഒരു രൂപ തനിക്കു വേണമെന്ന്
കാരണം പണ്ട് അവള്‍ അതില്‍ ഒരു രൂപ ഇട്ടിരുന്നു..
അച്ഛന്‍ പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്
ബാങ്കിലിട്ടാല്‍ പണം പെരുകുമത്രേ
താനിട്ട രൂപ പെരുകിയില്ലെങ്കിലും
അവള്‍ സന്തോഷത്തോടെ പീടികയില്‍ വന്നു
"ഈ മുട്ടായി വേണം" അവള്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി
മാരി ചേട്ടന്‍:"എത്ര വേണം?"
"ഒരെണ്ണം മതി"
അമ്പതു പൈസയുമായി
അവള്‍റോഡിലൂടെ നടന്നു.
ഇത് അച്ഛന്റെ ബാങ്കിലിടണം, അവള്‍ ചിന്തിച്ചു
അപ്പോള്‍ കയ്യിലിരുന്ന മുട്ടായി പറഞ്ഞു:"എന്നെയും"
ഹരിത ആദ്യം പേടിച്ചെങ്കിലും
അവളതും തന്റെ അച്ഛന്റെ കയ്യില്‍ കൊടുത്തു ബാങ്കിലിടാന്‍
അച്ഛന്‍ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മുട്ടായിയുടെ തൊലിയുരിച്ചു അവളുടെ വായിലേക്കിട്ടു
എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു
"ഇനി നിന്റെ വയറ്റില്‍ മുട്ടായി മരം ഉണ്ടായിക്കൊള്ളും.."
ഹരിത ഇപ്പോളും കാത്തിരിക്കുന്നു
ഒരു മുട്ടായി മരം ഉണ്ടാകാന്‍....

ഒരു റീത്ത്

ബൂലോകത്ത് INfinitelySANE/ആരാന്‍ എന്നറിയപ്പെടുന്ന നിഖില്‍ വര്‍മ്മയുടെ പോസ്റ്റാണ് ഈയാഴ്ച.കോഴിക്കോട് NIT യില്‍ ഇന്ജിനിയറിംഗ് വിദ്യാര്‍ഥിയാണ്.സ്വദേശം കണ്ണൂര്‍, താമസം കോഴിക്കോട്. എഴുത്തിന് പുറമേ സാമൂഹ്യസേവനവും വിക്കിപീഡിയ തിരുത്തലുമാണ് ഒഴിവുസമയ വിനോദങ്ങള്‍ . ഔദ്യോഗികമായി മലയാളം പഠിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിലും മലയാളത്തില്‍ സുന്ദരമായ കവിതകളെഴുതുന്നു. നിഖിലിന്റെ ഒരു റീത്ത് എന്ന മനോഹരമായ കവിത വായിച്ചു നോക്കൂ.


ഇരുള്‍ ചിതറി
നഗരമുണര്‍ന്ന വേള,
ലഹരി നുണഞ്ഞോടുന്ന ചക്രങ്ങള്‍.

ചെറിയ സൂചിയും
വലിയ സൂചിയും
തമ്മിലുള്ള മത്സരത്തിനിടെ
ഒരു നിലവിളിക്കീറ് .

കറുത്ത നിറത്തില്‍ ചുവപ്പ് പരന്നു.
തമിഴ് കലര്‍ന്ന മുറുക്കാനും
പ്രതീക്ഷ കലര്‍ന്ന രക്തവും
ദാരിദ്ര്യം മണക്കുന്ന വിയര്‍പ്പും
വാര്‍ധക്യം ബാധിച്ച ഉമിനീരും ,
ഭൂവിന്റെ മാറില്‍ ,
സ്വാതന്ത്ര്യമാഘോഷിച്ചു .

ഇരയെ പകുത്തെടുകുന്ന കുറുനരികള്‍,
യന്ത്രക്കണ്ണുകള്‍ മിന്നി മറഞ്ഞു .

പിറവിയുടെ വെള്ള പുതച്ച പുലരി.
ഉമ്മറത്തറയിലേക്ക് തെറിച്ചു വീണ
പത്ത്രത്തിന്റെ ആദ്യതാളില്‍ നിന്നും
മനുഷ്യത്വത്തിന്റെ അവസാന തുള്ളികളും
മണ്ണിലേക്കൊലിച്ചിറങ്ങി.

നഷ്ടസ്വര്‍ഗങ്ങളേ.. - പ്രവീണ്‍

കൊല്‍ക്കത്ത iiser ഇല്‍ രണ്ടാം വര്‍ഷ ബിരുദ വിദ്യാര്‍ത്ഥിയായ പ്രവീണിന്റെ ഗൃഹാതുരത്വം നിറഞ്ഞ ഓര്‍മകളുള്ള പോസ്റ്റ്‌ ആണ് അടുത്തത്.  ഈ  പോസ്റ്റ്‌ പ്രവീണിന്റെ ബ്ലോഗില്‍ ഇവിടെ വായിക്കാം .

ആസ്വദിക്കുക , അഭിപ്രായം പറയുക .

തറവാട്ടു വീടിന്റെ പടിക്കും പാടത്തിനും ഇടയിലുള്ള തോടിനു കുറുകെ ഇട്ടിരിക്കുന്ന കോണ്‍ക്രീറ്റ് സ്ലാബില്‍ തോട്ടിലേക്ക് കാലിട്ട് ഞാനങ്ങനെ ഇരുന്നു. മുമ്പുണ്ടായിരുന്ന മരപ്പാലം ചിതലെടുത്തതിനാല്‍ കിണറ്റില്‍ ഇറക്കാന്‍ റിംഗ് വാര്‍ത്തതിന്റെ കൂട്ടത്തില്‍ വാര്‍ത്തതാണ് ഈ കോണ്‍ക്രീറ്റ് സ്ലാബ്. കിഴക്കേ തൊടിയിലെ മുരിങ്ങമരത്തില്‍ നിന്നും ഇലയൊടിക്കുകയാണ് അമ്മ. എന്നെക്കണ്ടപ്പോള്‍, "എന്താടാ വെയിലത്ത് ആളില്ലാത്തിടത്ത് ഒറ്റക്കിരിക്കുന്നത് ? നിന്റെ പ്രാന്ത് കൂടിയോ ?" എന്ന് വിളിച്ച് ചോദിച്ചു. എന്നെ അടുത്തറിയാവുന്ന മറ്റു പലരേയും പോലെ എനിക്ക് വട്ടാണെന്നാണ് അമ്മയുടെയും ദൃഡമായ വിശ്വാസം. ഞാന്‍ എതിര്‍ക്കാനൊന്നും പോയില്ല. പെറ്റമ്മയല്ലേ, എന്തേലും പറയട്ടെ. അതിനുള്ള അവകാശമൊക്കെ ഉണ്ട്. വെയിലത്ത് കാല്‍ വെള്ളത്തിലിട്ട് ഇരിക്കാന്‍ നല്ല രസം. കാലില്‍ ഇടക്ക് പരല്‍ മീനുകള്‍ കൊത്തുന്നുണ്ട്.

ഗൃഹാതുരത നിറഞ്ഞ ഒത്തിരി ഓര്‍മകള്‍ എനിക്കീ പാടവും തോടുമൊക്കെ തന്നിട്ടുണ്ട്. കൊയ്ത്തുകാലം കഴിഞ്ഞാല്‍ അടുത്ത വിതയ്ക്ക് സമയമാകും വരെ ഞങ്ങളുടെ കളിസ്ഥലമായിരുന്നു ഈ പാടങ്ങള്‍. ഞാനിവിടെ കുട്ടിയും കോലും കളിച്ചിട്ടുണ്ട്. പിന്നീടെന്നോ കുട്ടിയും കോലും കളിക്കിടെ കുട്ടി കണ്ണില്‍ തറച്ച് ആരുടെയോ കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെട്ട വാര്‍ത്ത പത്രത്തില്‍ വന്നതിന് ശേഷം ആരും അത് കളിക്കാറില്ല. സൗത്ത് മലബാര്‍ ഗ്രാമീണ്‍ ബാങ്കിന്റെ കലണ്ടര്‍ കൊണ്ട് ഞാനുണ്ടാക്കിയ പട്ടം ആറ് റീല്‍ നൂലിന്റെ ദൂരം പറത്തിയതും, അമ്പലത്തിലെ ഉത്സവത്തിന് ചെറിയ ചെണ്ട വാങ്ങിത്തരാന്‍ വാശിപിടിച്ചതിന് അമ്മ തല്ലാനിട്ടോടിച്ചതും എല്ലാം ഈ പാടത്താണ്. കുറച്ചു കാലം മുമ്പ് വരെ മിഥുനാവസാനത്തില്‍ ഈ തോട്ടിന്‍ വക്കത്ത് കലിയന്കൊടുക്കുമായിരുന്നു. വാഴക്കണകൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയ തൊഴുത്തില്‍ പ്ലാവിലക്കാളകളും, ചിരട്ടയില്‍ ചക്കക്കൂട്ടാനും ചോറും വച്ച് അതെല്ലാം തോട്ടിന്‍വക്കത്ത് കൊണ്ട് പോയി വയ്കും. എന്നിട്ട് കലിയാ കൂയ് കൂയ് എന്ന് കൂക്കും. പാടത്തിന്റെ അപ്പുറത്ത് നിന്നും എന്റെ സുഹൃത്ത് ശ്രീവത്സനും കൂക്കാന്‍ തുടങ്ങും. പിന്നെ ഞങ്ങള്‍ രണ്ടുപേര്‍ക്കും മടുക്കുന്നത് വരെ ആ കലാപരിപാടി തുടരും. ഇപ്പൊ കലിയനെ ഞാനടക്കം എല്ലാവരും സൗകര്യപൂര്‍വം മറന്നിരിക്കുന്നു.ഈ തോട്ടു വരമ്പത്ത് നിന്നും മൂര്‍ഖന്‍പാമ്പിന്റെ കടിയേറ്റാണ് അടുത്ത വീട്ടിലെ ഉണ്ണിയേട്ടന്‍ മരിച്ചത്. എന്നെക്കാള്‍ നാലഞ്ച് വയസ്സിന് മൂത്തതായിരുന്നു ഉണ്ണിയേട്ടന്‍.

ട്രാക്ടറൊക്കെ വരുന്നതിന് മുന്‍പ് പാടം ഉഴുതിരുന്നത് നാടിമാമയായിരുന്നു. കറുത്തു മെലിഞ്ഞ നാടിമാമയും വെളുത്ത് തടിച്ച മൂരിക്കുട്ടന്മാരും പാടം ഉഴുന്നത് കാണാന്‍ നല്ല രസമായിരുന്നു. നാടിമാമയുടെ മനസ്സറിഞ്ഞെന്നോണം കാളകള്‍ ഉഴുതുകൊണ്ടിരിക്കും. എങ്കിലും ഒരു ഔപചാരികതക്ക് വേണ്ടിയാകാം നാടിമാമ ഇടക്കിടെ ഇബ്ടെ കാളെ..ഇബ്ടെ എന്ന് പറയും. മണ്ണിന്റെ നിറമുള്ള തോര്‍ത്തിന് മുകളിലായി നാടിമാമയുടെ സിക്സ് പായ്ക് കാണാം. വിയര്‍ത്ത ശരീരം വെയിലത്ത് തിളങ്ങുന്ന പോലെ തോന്നും. പാടങ്ങള്‍ ട്രാക്ടറിന്റെ അധിനിവേശത്തിനിരയായതിന് ശേഷം നാടിമാമയും കാളകളും പാര്‍ശ്വവത്കരിക്കപ്പെട്ടു. അവധിക്ക് നാട്ടില്‍ വരുമ്പോള്‍ കൈക്കോട്ടുമായി തന്റെ പാടത്തേക്ക് പോകുന്ന നാടിമാമയെ ഞാന്‍ ഇടയ്ക് കാണാറുണ്ട്. നാടിമാമ മാരിയമ്മന്‍ കോവിലിലെ താലപ്പൊലിയ്ക് കോമരം കെട്ടുമായിരുന്നു. വാളുകൊണ്ട് സ്വന്തം നെറ്റിയില്‍ വെട്ടി ചോരയൊലിപ്പിച്ച് ക്രുദ്ധഭാവത്തില്‍ നില്‍ക്കുന്ന നാടിമാമയും, പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് വീട്ടില്‍ വരുന്ന നാടിമാമയും ഒരാളാണെന്ന് വിശ്വസിക്കാന്‍ ഞാന്‍ പ്രയാസപ്പെട്ടിരുന്നു.

ഞാനിരിക്കുന്നതിന് കുറച്ച് മാറി ഒരു കുളമുണ്ട്. അല്ല, ഒരു കുളമുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ നീന്തല്‍ പഠിച്ചത് ആ കുളത്തിലാണ്. ആ ഉദ്യമത്തിനിടെ കുളത്തിലെ വെള്ളം ഞാനൊത്തിരി കുടിച്ചിട്ടുണ്ട്. ചെറിയ കുളമാണ്. കൃഷിയാവശ്യത്തിന് ഉണ്ടാക്കിയതാണ്. പണ്ട് വേനല്‍കൃഷി നനച്ചിരുന്നത് ആ കുളത്തില്‍ നിന്നും ഏത്തം മുക്കിയാണ്. പിന്നീടെപ്പോഴോ ഏത്തം മോട്ടോര്‍ പമ്പിന് വഴിമാറി. ഇപ്പോള്‍ കുളത്തോട് ചേര്‍ന്ന് ഒരു പമ്പ് ഹൗസ് ഉണ്ട്.

കാലിലിട്ടിരുന്ന ചെരിപ്പ് തോട്ടിലൂടെ ഒഴുകിപ്പോകുന്നത് കണ്ടാണ് ഓര്‍മകളുടെ ഭൂതകാലവിഹായസ്സില്‍ വിഹരിച്ചു കൂണ്ടിരുന്ന മനസ്സ് വര്‍ത്തമാനത്തിലേയ്ക് തിരിച്ചു വന്നത്. പിന്നാലെ ഓടിച്ചെന്ന് ചെരിപ്പെടുത്ത് തിരിച്ചു വന്നു. കാലില്‍ തറച്ച തൊട്ടാവാടിമുള്ള് എടുത്തു കളഞ്ഞു. പാടവരമ്പ് മുഴുവന്‍ തൊട്ടാവാടിയാണ്. ചെരിപ്പിടാത്ത ആരേയും അവ വെരുതെ വിടില്ല.

ഇന്ന് പുതുതലമുറയാരും ഇവിടെ കുട്ടിയും കോലും കളിക്കാറില്ല, പട്ടം പറത്താറില്ല. പാടം റബ്ബറും കവുങ്ങും കീഴടക്കിയിരിക്കുന്നു. ഒന്നു രണ്ട് വീടുകളും മുളച്ചിട്ടുണ്ട്. അസിക്കാക്കയുടെ കാലങ്ങളായി കൃഷിയിറക്കാത്ത പാടത്തിന്റെ നടുവില്‍ താനേ ഉണ്ടായ പറങ്കിമാവ് കായ്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. നാടിമാമ മരിച്ചീട്ട് ഒരാഴ്ച തികഞ്ഞിട്ടില്ല. ക്യാന്‍സറായിരുന്നു. ആ നല്ല മനുഷ്യന്‍ ഓര്‍മകളില്‍ നിന്നും മറയാതിരിക്കട്ടെ. ഞാന്‍ നീന്തല്‍ പഠിച്ച കുളം ഇന്നവിടെ ഇല്ല. അയല്‍ വീട്ടില്‍ പുതുതായി ഉണ്ടാക്കിയ കിണറ്റിലെ മണ്ണിടാന്‍ സ്ഥലമില്ലാതെ വന്നപ്പോള്‍ ഉപയോഗശൂന്യമായ കുളത്തിലേക്കിട്ടോളാന്‍ അച്ഛമ്മ അനുവാദം കൊടുത്തു. പണ്ട് ഏത്തം കെട്ടിയിരുന്ന അണ്ണക്കരമരങ്ങളില്‍ ഒന്ന് ഇന്നും കുളക്കരയിലുണ്ട്, ഓര്‍മകളുടെ വാര്‍ദ്ധക്യം ബാധിച്ച കാവല്‍ക്കാരനായി.... 

I don't want to meet him again -Netha

Let me introduce Netha Hussain who maintains a very rich English blog Blossoming Soul and a recently started Malayalam blog ശ്വേതാംബരി .She is currently a medical student at Medical College, Calicut.
A beautiful short story by Netha is posted here. Have a wonderful reading experience.

I don't want to meet him again

Let me introduce before you Mr.Ronak ( his name itself is weird, isn't it?), better known as 'padaakoo' in my close circle of friends. There is practically nothing under the sun or above it which Mr.Ronak has no idea about. If you go to him asking help for a seminar, he would snatch your notes as if those were his own property you had run away with and keep you hanging up for a good length of time teaching you how ignorant you are on the topic. If you want me on my knees begging for mercy, ask Mr.Ronak to give me a lecture on 'black holes', or let him visit my home with an idea for an essay when I am planning to go for fishing. I feared him so much that whenever I saw him coming towards me from the other end of the lane, I immediately crossed the road. The most horrible fact is that he is my classmate.

I remember our first class in Physics. Our Physics teacher was enthusiastically explaining the properties of light, Corpuscular Theory and so forth( I was too busy to listen because I was having a good look at the girls sitting in the front row). "The velocity of light is approximately three hundred million metres per second", she said.

"Two hundred ninety nine million, seven hundred ninetytwo thousand,four hundred and fifty eight as estimated by Michaelson's method",Ronak interrupted.

" You are right",Ms.Physics(let us call her so) said dryly and continued her tale on Corpuscular Theory( I was half asleep by then). "Long back Issac Newton had said-"

" In 1675, exactly", it was Ronak again. We all stopped writing notes and gazed at him. He was beaming with pride. Ms. Physics turned red. She opened her mouth and closed again, showing a set of pearly white teeth (false teeth, I doubt) without uttering a word.She continued the class, keeping her eyebrows knitted. Occasionally, she asked a few questions, all aiming Ronak, but he was too intelligent to be outsmarted.

Ms.Physics turned our attention to Electromagnetic Theory(Now I was admiring the beauty of Mother Nature). Without any provocation, Ronak stood up and said,"Proposed by Maxwell, in1873".

This time,Ms.Physics burned with rage, surpassing red and becoming maroon. "Well, if you are thorough with the subject, why don't you handle the class yourself?", she asked him with a bit of sarcasm in her tone.

Ronak rose. He proudly stood near the blackboard and lifted a chalk piece. He explained all those stupid theories one by one giving accurate facts and figures. We listened,in a horrific sort of silence,wondering what Ms.Physics would do next. Fortunately, the bell rang soon and Ms.Physics left the class, keeping her lips pursed.

Day after day, his actions became more annoying.Whenever Ms.Physics or any other teacher explained something, he dramatically stood up and corrected the errors or simply added more details. He would submit his projects far ahead of time, and would win every quiz he had participated. He would work tirelessly in the lab checking and rechecking results. He even had written a letter to the publishers pointing out the errors in our Physics textbook. Anyone who stepped on the stray electric wires in his room and did not come out trembling, with spiny hair, blackened face and a permanently surprised look were far too exceptional.None of us fools could match his calibre.We feared the idea of being his partner in the chemistry lab because he made his partner repeat the experiments until he turned up with the correct value accurate to three significant figures (Morover,it stinks!!!,hydrogen sulphide smells much better).

One day,to everyone's relief, he was absent in the class. He did not come thereafter. Rumours spread that he had moved to another college.I was sure that the news was true because Ms.Physics looked more cheerful. Long after, we got busy with our own chores and forgot all about Ronak.

After three years,I passed out with a B.Sc degree(I shall not reveal my marks,they are tremendously good). I soon started looking for a job.Two months passed, and I got the first call letter for an interview.

On the day of the interview, I was particularly enthusiastic about the outcome.I was early to reach the scheduled office. I confidently walked into the interviewers' room, to meet just one person, sitting on a turn chair on the other side of the table."Good Morning, sir", I greeted. He raised his head and kept aside the note he was busy writing.

He was pale and skinny.He glanced me through his steel rimmed spectacles and said "Good Morning, Please take your seat".

His voice was oddly familiar. I examined his face carefully. I quickly scanned my brain and identified the person(After all, I am not a dung head) and I felt a kind of electric charge passing through my spine.I resisted the urge to kick him and walked outside the room, sweating.'No job' is better than this job, I thought.

A name board was nailed on the wall close to the door, which read, "Ronak Singh, Managing Director".

രണ്ടു ഡയറിക്കുറിപ്പുകള്‍.. -കുഞ്ഞൂട്ടന്‍

ഇത്തവണ കുഞ്ഞൂട്ടന്റെ (നിഖില്‍ ) "രണ്ടു ഡയറിക്കുറിപ്പുകള്‍.." എന്ന മനോഹരമായ പോസ്റ്റാണ്  പ്രസീദ്ധീകരിക്കുന്നത് .എല്‍.ബി.എസ്. കോളേജില്‍ അവസാന വര്‍ഷ  ECE എഞ്ചിനീയറിംഗ് വിദ്യാര്‍ഥിയായ കുഞ്ഞൂട്ടന്‍ നിരഞ്ജനയായും ഹരിനാരായണനായും  വന്നു "പൂച്ച പിടിച്ചിട്ടില്ലാത്ത സര്‍ഗാത്മകതയെ" തൊട്ടു കാണിക്കുകയാണ് . ഇതാ ..


ഈയാംപാറ്റകള്‍ വിളക്കിനു ചുറ്റും കൂട്ട ആത്മഹത്യ ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങിയ ഒരു മഴക്കാലത്ത് ക്ലാസ്സ്‌റൂം ബ്ലോക്കിലെ ഈറന്‍ മാറാത്ത കോലായത്തണുപ്പില്‍നിന്ന് പൂച്ച പിടിച്ചുകൊണ്ടുപോയ സര്‍ഗാത്മകതയെക്കുറിച്ച് ഇങ്ങനെ എഴുതിവെച്ചിട്ടുണ്ട്, നിരഞ്ജന , തന്റെ ഡയറിക്കുറിപ്പുകളില്‍...

 അച്ചോട്ടുപാടത്തിനും ഒറോതക്കുന്നിനുമിടയില്‍നിന്ന് നഗരത്തിലെ എഞ്ചിനീയറിങ്ങ് കോളേജിലേക്ക് നാടുകടത്തപ്പെട്ട് , നാലുവര്‍ഷം തിന്നു തീര്‍ത്ത ഓസിലോസ്കോപ്പിലെ പച്ചവേവുകളെ ഛര്‍ദ്ദിച്ചുതുപ്പി ശിക്ഷ കഴിഞ്ഞ് നാട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്തുകയാണ് ഹരിനാരായണന്‍... എല്ലാ വര്‍ഷവും മുടങ്ങാതെ വാങ്ങിയിട്ടും ഒന്നുമെഴുതാതെ താളുകള്‍ ഒഴിഞ്ഞുകിടന്ന ഡയറിയില്‍ അയാള്‍ ഇങ്ങനെ എഴുതി:

മധുരം തുളുമ്പുന്ന കുറെ മുട്ടായികള്‍ ഇതാ ഇവിടെ

എനിക്കു പ്രണയമില്ല -കാവ്യ

ഓരോ ആഴ്ചയിലും കാക്കക്കൂട് അംഗങ്ങളുടെ സൃഷ്ടികളിലൊന്ന് ബ്ലോഗില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നു. ഈയാഴ്ച പ്രസിദ്ധീകരിക്കാനായി ഐക്യകണ്ഠേന തിരഞ്ഞെടുത്തിരിക്കുന്നത് കാവ്യയുടെ എനിക്ക് പ്രണയമില്ല എന്ന കവിതയാണ്. കൂട്ടായ്മയിലെ മുതിര്‍ന്ന അംഗങ്ങളിലൊരാളായ കാവ്യ ഇപ്പോള്‍ ത്രിശ്ശൂര്‍ ഗവ എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളേജില്‍ ബിരുദാനന്തര ബിരുദ വിദ്യാര്‍ത്ഥീനിയാണ്. കാവ്യയുടെ അനിയത്തി ചിരുതക്കുട്ടിയും കാക്കക്കൂടില്‍ അംഗമാണ്.

എനിക്കു പ്രണയമില്ല

എന്റെ കൂട്ടുകാരാ,
നിന്റെ രൂപം എവിടെ കണ്ടാലും
എന്റെ കണ്ണുകള്‍ അവിടെ ഉടക്കാറുണ്ട്.
നിന്റെ ആദര്‍ശങ്ങളില്‍ ,പുഞ്ചിരിയില്‍ ,
എന്തോ ഒരു കൗതുകം.
എന്നുവെച്ചു ,എനിക്കു നിന്നോട് പ്രണയമില്ല കേട്ടോ..

എന്റെ കൂട്ടുകാരാ,
എന്റെ കിനാക്കളില്‍
നീ നിത്യേന എത്താറുണ്ട്.
പ്രാര്‍ത്ഥനയ്ക്കായി മിഴികള്‍ അടയ്ക്കുമ്പോള്‍
മനസ്സില്‍ നിന്റെ മുഖം തെളിയാറുമുണ്ട് .
യാദൃച്ചികമാവാം,
കാരണം,എനിക്കു നിന്നോട് പ്രണയമില്ലല്ലോ.

എന്റെ കൂട്ടുകാരാ,
നീ ഒരിക്കലും എനിക്കായി
ഒരു പനിനീര്‍ പുഷ്പം നീട്ടിയിട്ടില്ല.
(അതിന്റെ മുള്ളുള്ള തണ്ടിനെ ഞാന്‍ ഏറെ സ്നേഹിക്കുന്നു)
എന്റെ വഴിത്താരകളിലെവിടെയും
എനിക്കായി നീ കാത്തു നിന്നിട്ടുമില്ല .
അതിലെനിക്ക് ദുഖമില്ല,
കാരണം,എനിക്കു നിന്നോട് പ്രണയമില്ല.

എങ്കിലും എന്റെ കൂട്ടുകാരാ,
നിനക്കെന്നെങ്കിലും
എന്നോട് പ്രണയം തോന്നിയാല്‍ ,
പറയാന്‍ മടിക്കണ്ട,
കാരണം, എനിക്കു മറ്റാരോടും പ്രണയമില്ല...

കാക്കക്കൂടിന് ഒരു ആമുഖം

ബൂലോകത്തിലെ മലയാളി വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്കായുള്ള ഒരു കൂട്ടായ്മയാണ് കാക്കക്കൂട്. ഞാനടക്കം പരസ്പരം ബ്ലോഗ് വായിച്ച് അഭിപ്രായം പറഞിരുന്ന അഞ്ച് വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെ സൗഹൃദം യാദൃശ്ചികമായി ഒരു കൂട്ടായ്മയായി രൂപപ്പെടുകയായിരുന്നു. കാലക്രമേണ കൂട്ടായ്മയ്ക് പേരുണ്ടായി, അംഗങ്ങളുടെ എണ്ണം ഇരട്ടിയായി, ഗൂഗിള്‍ ഗ്രൂപ് വഴി ചര്‍ച്ചകള്‍ തുടങ്ങി. അങ്ങനെ മെല്ലെയെങ്കിലും തീര്‍ച്ചയായും ഞങ്ങള്‍ വളര്‍ന്നു. കാക്കക്കൂട് എന്ന ഈ ബ്ലോഗിലൂടെ ഞങ്ങളുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ പകല്‍ വെളിച്ചം കാണിക്കാന്‍ സാധിക്കും എന്ന് കരുതുന്നു.

ഈ പൊതു ബ്ലോഗ് എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കണം എന്നതിനെക്കുറിച്ച് ചര്‍ച്ചകള്‍ നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഗൂഗിള്‍ ഗ്രൂപ്സില്‍ ചെയ്യുന്ന ചര്‍ച്ചകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയിള്ള പോസ്റ്റുകല്‍ പബ്ലിഷ് ചെയ്യാനും, അംഗങ്ങളുടെ നല്ല പോസ്റ്റുകള്‍ പബ്ലിഷ് ചെയ്യാനും മറ്റും ഇത് ഉപയോഗപ്പെടുത്താം.
പരസ്പരം പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചും അഭിപ്രായങ്ങള്‍ പങ്കുവച്ചും നമുക്ക് മുന്നോട്ട് പോകാം.
NB: ബൂലോകവാസികള്‍ ഞങ്ങളെ നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ സ്വാഗതം ചെയ്യും എന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. എല്ലാവരും അഭിപ്രായങ്ങളും ആശീര്‍വാദങ്ങളും കമന്റി അനുഗ്രഹിക്കണം എന്ന് അപേക്ഷിക്കുന്നു.